Yoksun, yokluğunun acısı bu
Keşke ile başlayan ve -di-li geçmiş
Zamanlarda biten sevdamıza var mı çaremiz…
Yok
Ve yine yok
Gitmek zorundasın
Git,
Git ama arkanda bıraktığın
Yıkıntılar üzerine nasıl kuracaksın hayatını…
Giderken arkandan
Gördüklerim bana yeter
Zaten var mı başka çarem
Yıkılsam da, kahrolsam da,
Sürünsem de yerlerde
Ben dayanırım.
Giden sensin çünkü
Ben kalsam da sensiz
Yaşarım seni düşüncelerimde
Yine özlerim, hayallerini kurduğum
Ve senin bırakıp gittiğin geleceğimizi…
Küçücük olacak evimizde
Büyüteceğimiz çocuklarımızın
Yaşatacağımız güzelliklerimizin
Değerini bilirim ben sen yokken de.
Beraber içeceğimiz çayın,
Seninle olacağımız mekânın,
İkimizin paylaşacağı hayatın,
Bilemezdim sensiz bu kadar acı olacağını…
Giderken sadece
Bakakaldım ardından,
Ellerim, gözlerim
Ve tüm bedenim uyuşurken,
İncecik bir sızı ile
Aldın beni benden
Ve sen sadece sen olarak gittin
Beni de bitirdin…
Şimdi tükendim, kahroldum,
Ve yeniden öldüm,
Kaç kez ölmem lazım daha
Kaç kez yanmam lazım,
Kaç kez bitmem,
Kaç kere yitirmem lazım kendimi…
Kendim yokum,
Bende olan sadece
Bendeki SEN
Sende olansa sadece BEN
Ve yine
SEN ve BEN
Belki bir gün yine
Bir İhtimal İşte…