Erteleme Sevdalarını
Gece; karanlık ve soğuk...
Sen giderken, o sokağı dönene kadar baktım ardından, gidişinin rüzgârı çarptı aşkınla virane olmuş başımı. Ellerim titredi, dizlerim kesildi, gözlerim dolu dolu olup, akıverdi damlalar gözlerimde usulca...
Yığıldım, kalakaldım köşede ıslak kaldırımlarda...
Sen; donuk yüzünün altında kopan fırtınalarınla, aldırmıyor gibi görünüp, bir kez gidişinle bin kez ateşlerde yandığın aşkımın sancısıyla...
Elvedaların en acıtanını yaşatmanın verdiği vicdan azabıyla, hiçbir zaman anlatamayacaksın, açıklayamayacaksın anlamsız gidişini...
Ben; ne varsa yaşanacak aşka dair, yaşarım ben sen yokken de...
Hayallerim bana yeter...
Sen olmasan da, suretin ve gece var ya...
bir şey var aramızda, bakışlarından belli biliyorum...
Sen mahzun bakıyorsun bana, bense korkak...
Ben içimde coşan ve çağlayan duyguları akıtıyorum ellerine, sende biryandan sarıverme isteğinle kocaman gönül ellerinle tutuveriyorsun tüm gücünle...
Gece seslerini dinliyorum gözlerim kapalı. Bir çığlık yükseliyor uzaklardan ve içimi ürpertiyor siyah yankısıyla. Ellerimi uzatıyorum belki tutarsın diye, ben yaklaşıyorum sen kayboluyorsun siyah gecenin içine. Bir yüksek ses duyar gibi oluyorum hemen heyecanlanıyorum senin o kurtaran ve saran ruhunun beklentisiyle. Aslında anlıyorum bunun bir siyahî aşk olduğunu ama içime bir türlü söz geçiremiyorum, yok sayamıyorum kahrolası varlığını...
Her geçen gün bir yüksek ses gibi gece seslerinde bekliyorum siyah aşkın siyahî büyüsünü...
Düşünüyorum...
Mutluluğu yazabilir miyim? İşte o an başlıyor her şey, aslında o kadar kolay ki bunu yapabilmek. Bana sadece yardımcı olman gereken şey beni çok sevmen...
Sen sadece bunu yap, gerisini bana bırak...
Ben yaratırım, ben anlatırım, ben ispatlarım, ben çizerim, ben işlerim, ben çözerim, ben konuşurum, ben yaşarım ve yaşatırım...
Sen yeter ki sonsuz sev beniiii...
Biliyordum aslında geçecekti buda. Ama yüreğime hiç ama hiç söz geçiremiyordum, onun bu hali, yaramaz bir çocuk gibi mızmızlığı aslında içindeki sevdasındandı. Aşkındandı, bilemeyişindendi aşka nasıl davranacağını...
O bilemezken ne yapacağını, bense bekliyordum heyecanla tekrar ayağa kalkmasını, sevmesini, öğrenmesini bir kez daha, her yaptığı hata olsa da onu deli gibi sevdiğimi...
Çünkü aşk hiçbir şeyi kabul etmez sevmelerde...
Aşk hatasıyla cezasıyla yakıverir insanı yaşı bilmem kaç bile olsa...
Yalnızlık alıp götürse de başıboş karanlığa bizi, bir küçücük tohum var o karanlıkta. Bekliyor gelip bulmanı ve onu ışığa çıkarmanı. Çok kırgın olsa da aydınlığa; o tohumdur, yeşeriverir bir küçücük su damlası ve bir kıvılcım ile çıkıverir karanlıklardan, tertemiz aydınlığa ve bir bakarsın gönlünün gül bahçesinde sarıvermiş bir hanımeli kokusu ile o esrarengiz ruhunu...
Erteleme sevdalarını, bırakma hiç, vazgeçme benden ey aşk...
Senin için ne kadar zorluklara katlandığımı biliyor musun sen...
Uykusuz kaç gece, aç susuz saatler, kıvranmak acını duydukça içimde. Ve seni özlemek her an her dakika. bu duyguyu bilir misin sen. Erteleme sevdalarını, şu elimizdeki en kısa zamanı bile yani şu anı bile geri getiremezken neden vazgeçeyim içimdeki senden. Neden yaşamayayım seni doya doya.
Neden tutmayayım ellerini, sıcaklığını neden duymayayım göğsümde...
Bir sürü neden bulmayayım senin için. Seni seviyoruummmmm derken gözlerinin ışıldadığı anı neden yaşamayayım binlerce kez aşk...
Neden her sabah seninle başlamayayım güne, her saatinde senin güzelliğini neden görmeyeyim...
Seni neden büyütmeyeyim içimde, bir yandan küçücük ellerini neden sarmayayım sevgimle...
Sen benim hayatımın her anında doyasıya yaşadığım tertemiz aşkımken, neden seni bırakayım ey AŞK...
SENİ SEVİYORUM BENNNNNNN...
Erteleme sevdalarını...
